Ferdynand Zarzycki

Generał brygady Wojska Polskiego

Ferdynand Zarzycki

Ferdynad Zarzycki (1888-1958) urodził się 22 grudnia 1888 roku w Tarnowie.

W rodzinnym mieście ukończył szkołę ludową i c.k. II Gimnazjum. Po maturze ukończył, w roku 1912, studia filozoficzne i filologię klasyczną w Krakowie.

Pierwszą pracę podjął w c.k. Gimnazjum w Nowym Targu, gdzie założył, liczącą 59 członków, I Drużynę Skautową im. Kazimierza Pułaskiego. Od 1913 roku, decyzją Rady Szkolnej Krajowej, pracował w c.k. II Gimnazjum w Tarnowie, gdzie również zaangażował się w działalność skautową.

Po wybuchu wojny opuścił Tarnów i wstąpił do Legionów. 29 września 1914 roku został mianowany podporucznikiem, 5 listopada 1914 roku porucznikiem, a kapitanem 24 sierpnia 1915 roku. Od maja 1915 roku był dowódcą batalionu w 4 pułku piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym, jako żołnierz Polskiej Siły Zbrojnej, od 1 września 1917 roku, był komendantem szkoły podoficerskiej, a od maja 1918 roku dowódcą 2 pułku piechoty.
W Wojsku Polskim służył od 1 listopada 1918 roku. Walczył ze swoim pułkiem w obronie Lwowa, gdzie został ranny.

Od kwietnia 1919 roku, w stopniu podpułkownika, dowodził brygadą 2 Dywizji Piechoty Legionów na froncie galicyjsko–wołyńskim. Od września 1919 roku był komendantem Szkoły Aplikacyjnej w Rembertowie, a następnie, od 1 maja 1920 roku, szefem wydziału szkół piechoty w Oddziale III Sztabu Generalnego.
W wojnie 1920 roku od 1 sierpnia dowodził 2 Grupą Operacyjną i 4 Dywizją Piechoty. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika, a od 30 grudnia 1922 roku był zastępcą komendanta miasta Warszawy, od sierpnia następnego roku zastępcą komendanta D.C.W. Artylerii w Rembertowie.

Był mianowany kolejno – majorem (1917), podpułkownikiem (1918), pułkownikiem (1920, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku) i generałem brygady (15 sierpnia 1924 roku). Odbył staż generalski w Wyższej Szkole Wojennej we Francji.

W latach 1925–1927 dowodził 4 Dywizją Piechoty w Toruniu, a następnie, do maja 1931 roku, był zastępcą I wiceministra spraw wojskowych i szefa Administracji Armii. 1 stycznia 1930 roku został zwolniony z zajmowanych stanowisk i mianowany generałem do zleceń I zastępcy Wiceministra Spraw Wojskowych i szefa Administracji Armii. Od maja 1931 do maja 1934 roku był w stanie nieczynnym, a następnie został przeniesiony w stan spoczynku.
Został mianowany Ministrem Przemysłu i Handlu w rządach Aleksandra Prystora (1931-1933) a następnie Janusza Jędrzejewicza (do maja 1934 roku). W latach 1935 – 1938 i 1938-1939 był senatorem RP z województwa stanisławowskiego

We wrześniu 1939 roku, wraz z członkami parlamentu, został ewakuowany z Warszawy. Po agresji sowieckiej przedostał się do Rumunii, a następnie prze Grecję i Cypr dotarł do Palestyny. Mimo usilnych starań nie uzyskał przydziału do wojska. Od 1943 roku był dyrektorem Państwowego Żeńskiego Liceum Humanistycznego i Gimnazjum Ogólnokształcącego dla polskich dziewcząt na terenie Rodezji.

W 1948 roku wyjechał wraz z młodzieżą do Anglii, gdzie również pełnił funkcję dyrektora Liceum i Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika.

Od 1952 roku mieszkał w USA. Po odwilży w roku 1956 zamierzał wrócić do Polski, gdzie przez cały czas mieszkały żona i córka. Krótko przed planowanym powrotem do kraju zmarł nagle, 10 października 1958 roku, w Chicago. Tam też został pochowany.

Za udział w wojnie i walkach o niepodległość oraz pracę zawodową odznaczony był m.in.: Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi oraz Orderem Legii Honorowej.

Galeria Postaci

PIERWSZE NIEPODLEGŁE

Postacie związane z tarnowskim zrywem niepodległościowym w roku 1918

Korzystamy z cookies i local storage.

Bez zmiany ustawień pliki są zapisywane na urządzeniu.