Ferdynand Zarzycki
Generał brygady Wojska Polskiego
Ferdynad Zarzycki (1888-1958) urodził się 22 grudnia 1888 roku w Tarnowie.
W rodzinnym mieście ukończył szkołę ludową i c.k. II Gimnazjum. Po maturze ukończył, w roku 1912, studia filozoficzne i filologię klasyczną w Krakowie.
Pierwszą pracę podjął w c.k. Gimnazjum w Nowym Targu, gdzie założył, liczącą 59 członków, I Drużynę Skautową im. Kazimierza Pułaskiego. Od 1913 roku, decyzją Rady Szkolnej Krajowej, pracował w c.k. II Gimnazjum w Tarnowie, gdzie również zaangażował się w działalność skautową.
Po wybuchu wojny opuścił Tarnów i wstąpił do Legionów. 29 września 1914 roku został mianowany podporucznikiem, 5 listopada 1914 roku porucznikiem, a kapitanem 24 sierpnia 1915 roku. Od maja 1915 roku był dowódcą batalionu w 4 pułku piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym, jako żołnierz Polskiej Siły Zbrojnej, od 1 września 1917 roku, był komendantem szkoły podoficerskiej, a od maja 1918 roku dowódcą 2 pułku piechoty.
W Wojsku Polskim służył od 1 listopada 1918 roku. Walczył ze swoim pułkiem w obronie Lwowa, gdzie został ranny.
Od kwietnia 1919 roku, w stopniu podpułkownika, dowodził brygadą 2 Dywizji Piechoty Legionów na froncie galicyjsko–wołyńskim. Od września 1919 roku był komendantem Szkoły Aplikacyjnej w Rembertowie, a następnie, od 1 maja 1920 roku, szefem wydziału szkół piechoty w Oddziale III Sztabu Generalnego.
W wojnie 1920 roku od 1 sierpnia dowodził 2 Grupą Operacyjną i 4 Dywizją Piechoty. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika, a od 30 grudnia 1922 roku był zastępcą komendanta miasta Warszawy, od sierpnia następnego roku zastępcą komendanta D.C.W. Artylerii w Rembertowie.
Był mianowany kolejno – majorem (1917), podpułkownikiem (1918), pułkownikiem (1920, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku) i generałem brygady (15 sierpnia 1924 roku). Odbył staż generalski w Wyższej Szkole Wojennej we Francji.
W latach 1925–1927 dowodził 4 Dywizją Piechoty w Toruniu, a następnie, do maja 1931 roku, był zastępcą I wiceministra spraw wojskowych i szefa Administracji Armii. 1 stycznia 1930 roku został zwolniony z zajmowanych stanowisk i mianowany generałem do zleceń I zastępcy Wiceministra Spraw Wojskowych i szefa Administracji Armii. Od maja 1931 do maja 1934 roku był w stanie nieczynnym, a następnie został przeniesiony w stan spoczynku.
Został mianowany Ministrem Przemysłu i Handlu w rządach Aleksandra Prystora (1931-1933) a następnie Janusza Jędrzejewicza (do maja 1934 roku). W latach 1935 – 1938 i 1938-1939 był senatorem RP z województwa stanisławowskiego
We wrześniu 1939 roku, wraz z członkami parlamentu, został ewakuowany z Warszawy. Po agresji sowieckiej przedostał się do Rumunii, a następnie prze Grecję i Cypr dotarł do Palestyny. Mimo usilnych starań nie uzyskał przydziału do wojska. Od 1943 roku był dyrektorem Państwowego Żeńskiego Liceum Humanistycznego i Gimnazjum Ogólnokształcącego dla polskich dziewcząt na terenie Rodezji.
W 1948 roku wyjechał wraz z młodzieżą do Anglii, gdzie również pełnił funkcję dyrektora Liceum i Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika.
Od 1952 roku mieszkał w USA. Po odwilży w roku 1956 zamierzał wrócić do Polski, gdzie przez cały czas mieszkały żona i córka. Krótko przed planowanym powrotem do kraju zmarł nagle, 10 października 1958 roku, w Chicago. Tam też został pochowany.
Za udział w wojnie i walkach o niepodległość oraz pracę zawodową odznaczony był m.in.: Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi oraz Orderem Legii Honorowej.