17 lipca 1864 w Tarnowie - zm. 29 sierpnia 1949 w Krakowie

Absolwent gimnazjum w Krakowie i szkoły kadetów w Łobzowie (1882). Studiował w szkole wojennej Sztabu Generalnego w Wiedniu (1889-1891). Komendant szkoły kadetów w Łobzowie (od 1909). W czasie I wojny światowej m.in. dowódca 100. (śląsko-morawskiego) pułku piechoty armii austro-węgierskiej, którego okręgiem poboru był Cieszyn. Wziął z nim udział m.in. w bitwie pod Gorlicami (1915).

Pod koniec wojny dowódca okręgu wojskowego Zamość. 2 XI 1918 r. poparł tam niepodległościowe dążenia Polskiej Komisji Likwidacyjnej, obejmując - w imieniu Wojska Polskiego - dowództwo nad miejscowym garnizonem.

17 XI 1918 r. mianowany dowódcą Wojskowego Okręgu w Cieszynie. W czasie walk polsko - czechosłowackich dowódca Frontu Śląskiego (pod koniec I 1919 zatrzymał czeską ofensywę i doprowadził do zawieszenia broni).  Później był członkiem polskiej delegacji do Komisji Międzysojuszniczej (1919).

Po wyjeździe z Cieszyna dowódca I. armii, od sierpnia 1920 r. wojskowy gubernator Warszawy. Po bitwie warszawskiej dowodził południową grupą 6 armii. Od XI 1921 dowódca Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu. W roku 1924 popadł w konflikt z obozem piłsudczykowskim.  Jego postawa stała się przyczyną  słynnego „strajku generałów”.

W 1926 r. przeszedł w stan spoczynku. Ostatnie lata życia spędził w Krakowie, gdzie działał społecznie, m.in. w Towarzystwie „Rozwój”. Po 1945 r. organizował Związek Emerytów Wojskowych i Wdów w Krakowie.

Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Krzyżem za Obronę Śląska Cieszyńskiego a także orderami zagranicznymi (Austria, Prusy, Francja, Rumunia).

Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.