Franciszek Styliński (1869-1940) urodził się w roku 1869 w Oleśnie koło Dąbrowy Tarnowskiej. Dzisiejszym językiem można by go określić mianem menedżera i przedsiębiorcy. Był m.in. zarządcą browaru książąt Sanguszków w Tarnowie, później właścicielem wytwórni pieców kaflowych, wreszcie stworzył Dom Rolniczo – Handlowy „Flora” przy ulicy Wałowej. Równolegle działał w Polskim Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”, którego był w Tarnowie prezesem i Związku Strzeleckim. Wspierał finansowo działalność organizacji paramilitarnych w Tarnowie, a w roku 1914 pomagał wyjeżdżającym do Krakowa i Lwowa przyszłym legionistom, sam również został żołnierzem.

W I Brygadzie Legionów walczył, jako podoficer 5 pułku piechoty, w bitwach pod Konarami, Ożarowem i Tarłowem, gdzie został ranny. Za udział w tych bitwach otrzymał Krzyż Virtuti Militari i Krzyż Walecznych. Jesienią 1915 roku ze względu na stan zdrowia został urlopowany z wojska.

Franciszek Styliński odegrał niepoślednią rolę w wydarzeniach października 1918 roku. W 1918 roku wszedł w skład siedemnastoosobowego Komitetu Samoobrony, którego zadaniem było niedopuszczenie do wywozu żywności z miasta (co Austriacy systematycznie czynili), pomoc internowanym legionistom oraz zbieranie funduszy na cele narodowe. Delegacja Komitetu spotkała się ze starostą i uzyskała deklarację, że wywóz żywności z Tarnowa zostanie ograniczony. W październiku 1918 Komitet wystosował oficjalny list do posłów polskich w Wiedniu, w którym wzywał do zerwania wszelkich stosunków z dotychczasowym reżimem. Jako miejski radny uczestniczył m.in. w posiedzeniu Rady Miejskiej w Tarnowie w dniu 30 października 1918 roku, podczas którego Rada jednomyślnie podjęła uchwałę o „oddaniu się poleceniom rządu warszawskiego”.

Następnego dnia brał aktywny udział w rozbrajaniu żołnierzy austro-węgierskich i został pierwszym komendantem polskiej policji w Tarnowie.
Miał czterech synów, którzy m.in. tworzyli podwaliny tarnowskiego harcerstwa, uczestniczyli w pracach organizacji niepodległościowych, a po wybuchu wojny wyjechali z miasta, by walczyć w Legionach.

W okresie międzywojennym mieszkał jako osadnik wojskowy w Baranowiczach w województwie nowogródzkim. Krótko przed wybuchem II wojny powrócił w rodzinne strony, osiadł w Burzynie i tam zmarł w 1940 roku w wieku 71 lat. Pochowany został na cmentarzu w Tuchowie.