Gustaw Łowczowski

Żołnierz Legionów Polskich, oficer piechoty Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie

Gustaw Łowczowski

Gustaw Łowczowski, a właściwie Gustaw Dobiesław Bogumił Gryf Łowczowski, bo tak brzmiały jego pełne personalia, urodził się 16 stycznia 1897 w Wojniczu.

Ojciec przyszłego generała był lekarzem, organizatorem i przewodniczącym PTG Sokół w Wojniczu. Gustaw Łowczowski od 1912 roku był również jednym z członków Sokoła. Przed wybuchem wojny odbył m.in. kurs instruktorski. W chwili mobilizacji drużyn sokolich w roku 1914, podjął decyzję o wstąpieniu do wojska. Wyjechał do Lwowa, gdzie formował się Legion Wschodni. Po rozwiązaniu Legionu wrócił do domu. Przypadek zrządził, iż trafił do I Brygady Legionów, konkretnie do 5 Pułku Piechoty. Jako żołnierz II batalionu walczył m.in. w roku 1914 pod Łowczówkiem, a w lipcu 1916 pod Kostiuchnówką.

Kiedy w roku 1917 przyszedł kryzys przysięgowy Łowczowskiego internowano na terenie Węgier, a następnie, w roku 1918, wcielono do 57 pułku armii austro-węgierskiej, z którym uczestniczył w walkach na froncie włoskim.

Po zakończeniu wojny rozpoczął studia na uniwersytecie w Krakowie. Jako student medycyny służył w batalionie akademickim. Członkowie tej ochotniczej formacji, złożonej ze studentów, pełnili głównie służbę wartowniczą w budynkach instytucji państwowych i wojskowych. Podczas jednej ze zbiórek zgłosił się na ochotnika do załogi pociągu pancernego „Smok”. Walczył w jej składzie w Małopolsce Wschodniej, w rejonie Lwowa. W marcu 1919 roku pod Gródkiem Jagiellońskim został ranny, a po zakończeniu leczenia wrócił do domu.

Tam trafił do niego przydział do 6 Pułku Piechoty Legionów i awans na podporucznika. W szeregach 6 pułku walczył w wojnie polsko–bolszewickiej, m.in. w walkach o Kijów i podczas kontrofensywy znad rzeki Wieprz. Służył również w Oddziale I Sztabu 2 Armii, a w grudniu 1920 roku awansowany został do stopnia porucznika.

Nigdy nie ukończył studiów medycznych. Po zakończeniu wojny pozostał w służbie zawodowej. Do 1923 roku był oficerem 6 Pułku Piechoty Legionów w garnizonie Wilno. W 1923 zweryfikowany został w stopniu porucznika, a w roku następnym trafił do Jarosławia, do 39 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich. W 1924 roku awansował do stopnia kapitana.
W 1926 przydzielony został do sztabu 24 dywizji piechoty, zdał także egzamin wstępny do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po zaliczeniu pierwszego roku jako jeden z dwóch najlepszych studentów, skierowany został na dalszą naukę do Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu. Studia ukończył w roku 1930. Po powrocie do Polski trafił na trzy lata do służby w Oddziale III Sztabu Głównego w Warszawie. W 1934 roku, już jako major, trafił do Rzeszowa, do 17 Pułku Piechoty.

W listopadzie 1935 wyznaczony został na zastępcę attache wojskowego, morskiego i lotniczego przy Ambasadzie RP w Paryżu. Pracę w Paryżu rozpoczął wiosną roku 1936.
Misja dyplomatyczna Gustawa Łowczowskiego zakończyła się praktycznie we wrześniu 1939 roku. Chciał wrócić do służby liniowej i wyznaczony został na dowódcę 1 pułku piechoty. Funkcję tę pełnił do 6 kwietnia 1940 roku, kiedy to został szefem sztabu 4 dywizji. W składzie tej jednostki trafił po kapitulacji Francji do Wielkiej Brytanii. W lipcu 1940 roku mianowany został szefem sztabu powstającej w Szkocji 2 Brygady Strzelców, a kilka miesięcy później szefem sztabu 3 Brygady Kadrowej Strzelców na równorzędne stanowisko. W grudniu 1941 roku jednostka ta przeformowana została na I Oficerski Batalion Szkolny, który wszedł w skład Brygady Szkolnej. W batalionie tym Gustaw Łowczowski pełnił funkcję oficera taktycznego.

W 1942 roku ponownie trafił do Szkocji, tym razem do Wyższej Szkoły Wojennej, gdzie został wykładowcą taktyki. Tam pracował do listopada 1944 roku, kiedy to mianowany został dowódcą 3 Brygady Strzelców Karpackich. Jednostka ta sformowana została po raz pierwszy w 1942 roku w Palestynie. W tym samym roku została rozformowana, a w roku 1944, już we Włoszech, sformowana po raz drugi. W jej szeregach znaleźli się głównie Polacy przymusowo wcieleni do Wehrmachtu, którzy dostali się do niewoli alianckiej. 1 stycznia 1945 roku Gustaw Łowczowski awansowany został do stopnia pułkownika, a od kwietnia Brygada pod jego dowództwem walczyła w kampanii włoskiej, w bitwie o Bolonię. Pułkownikowi Łowczowskiemu bitwa o Bolonię przyniosła Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari. W 1946 roku 3 Brygada Strzelców Karpackich przetransportowana została do Wielkiej Brytanii, i tam, w roku następnym, rozformowana.

Po zakończeniu wojny i demobilizacji Gustaw Łowczowski osiedlił się w Londynie, pracował jako urzędnik kolejowy. Był autorem kilku książek traktujących o wojskowości, m.in. historii 5 Pułki Piechoty Legionów i Trzeciej Dywizji Strzelców Karpackich. W latach 1942–1947. Publikował artykuły w kwartalniku „Bellona”, czasopismie poświęconym tematyce wojskowej, ukazującym się na emigracji.

1 listopada 1964 roku August Zaleski, Prezydent Rzeczypospolitej na uchodźstwie awansował Gustawa Łowczowskiego do stopnia generała brygady.
Cztery lata później nakładem własnym wydał książkę „Polak jako żołnierz i moje wspomnienia ze służby żołnierskiej 1914–1948”.
Gustaw Łowczowski, kawaler Orderu Virtuti Militari, Krzyża Niepodległości oraz przyznanego dwukrotnie Krzyża Walecznych, zmarł 11 sierpnia 1984 w Londynie. Zgodnie z jego wolą został pochowany w Łowczówku, na cmentarzu legionistów.

Galeria Postaci

PIERWSZE NIEPODLEGŁE

Postacie związane z tarnowskim zrywem niepodległościowym w roku 1918

Korzystamy z cookies i local storage.

Bez zmiany ustawień pliki są zapisywane na urządzeniu.