Józef Kordian-Zamorski (1890-1983) urodził się 1 kwietnia 1890 roku w majątku Kołkówka w parafii Rzepiennik Biskupi. Uczył się w czteroklasowym gimnazjum i seminarium nauczycielskim we Lwowie, gdzie w 1910 zdał maturę. W tym samym roku zdał na krakowską ASP, gdzie studiował malarstwo u Józefa Mehoffera i grafikę u Jana Pankiewicza. Latem 1914 roku uzyskał absolutorium, a ostatecznie ukończył studia dopiero w roku 1918.
Jeszcze w seminarium nauczycielskim wstąpił do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego gdzie zajmował kolejno stanowiska komendanta sekcji, plutonu i kompanii. Był kursantem w Szkole Oficerskiej którą ukończył w roku 1912, uzyskując stopień podporucznika, a 1 marca 1913 roku objął stanowisko Komendanta Szkoły Oficerskiej Związku Strzeleckiego w Krakowie.

Zmobilizowany do armii austro-węgierskiej został wyreklamowany, został żołnierzem Legionów Polskich i dowódcą jednej z kompanii. 28 września 1914 roku uzyskał awans na stopień porucznika. Był m.in. instruktorem w Szkole Podchorążych w Jabłonkowie, dowódcą 1 kompanii batalionu zapasowego I Brygady Legionów i dowódcą batalionu w 5 pułku piechoty.
Po kryzysie przysięgowym, w roku 1917, wcielony został armii austriackiej. Zdezerterował z wojska i rozpoczął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej w Krakowie jako komendant krakowskiego okręgu POW, a następnie szef sztabu Komendy Głównej.

Od 1 listopada 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim, 10 listopada awansowany został do stopnia kapitana. Zorganizował i dowodził II batalionem 5 pułku piechoty, walczył Ukraińcami o Przemyśl i Lwów. odznaczył się pod Glinno-Nawarją. W grudniu 1918 roku, już jako major, był dowódcą batalionu zapasowego 32 pułku piechoty. W 1920 roku został studentem Wyższej Szkoły Wojennej Sztabu Generalnego w Warszawie. Dyplom oficera Sztabu Generalnego uyskał we wrześniu roku następnego. W czasie wojny polsko-boleszewickiej był m.in. kwatermistrzem 2 Armii WP, szefem I Oddziału Polskiej Ekspozytury Wojskowej przy rządzie ukraińskim Semena Petlury. W sierpniu 1920 roku był dowódcą Ochotniczych Oddziałów Obrony Warszawy. Podczas operacji niemeńskiej i buntu gen. Żeligowskiego był szef Oddziału II Kwatery Naczelnego Wodza. Wojnę polsko-bolszewicką zakończył na jako szef sztabu Grupy Operacyjnej „Bieniakonie”. Mianowany na stopień pułkownika, ze starszeństwem od 1 lipca 1923 roku, otrzymał stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu II w Grodnie. 19 kwietnia 1924 przeniesiony na stanowisko dowódcy 76 pułku piechoty w Grodnie. W listopadzie 1925 r. został I oficerem sztabu inspektora Armii w Wilnie.

Po przewrocie majowym, od 5 czerwca 1926 roku, pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych jako szef Departamentu Piechoty, szef Oddziału I Sztabu Generalnego, zastępca szefa Sztabu Głównego. 11 listopada 1930 roku mianowany został na stopień generała brygady e starszeństwem od 1 stycznia roku 1931.

25 stycznia 1935 roku objął stanowisko Komendanta Głównego Policji Państwowej. Podjął szereg inicjatyw organizacyjnych i szkoleniowych mających na celu podniesienie wyszkolenia oraz wzrostu efektywności pracy policji. Utrzymywał szerokie kontakty z policjami innych państw, szczególnie łotewską, estońską, węgierską, włoską i francuską. Latem 1935 roku odwiedził Niemcy, gdzie miał okazję zapoznać się z pracą policji niemieckiej.
Po agresji hitlerowskiej próbował organizować akcję porządkową na szlakach komunikacyjnych. Internowany ostał w Rumunii, w Baile Herculane, skąd udało mu się zbiec do Palestyny. W 1940 roku służył w Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich jako komendant Ośrodka Zapasowego.

Po wojnie, zwolniony z wojska, osiedlił się w Wielkiej Brytanii i podjął pracę konserwatora dzieł sztuki. 11 listopada 1966 Prezydent RP August Zaleski awansował go na generała dywizji. Zmarł w Londynie 19 grudnia 1983 roku w wieku 93 lat i tam został pochowany.
Odznaczony został m. in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Komandorskim i Wielkim Orderu Odrodzenia Polski oraz wieloma orderami zagranicznymi.