Ur. 24 kwietnia 1862 r. w Tyśmienicy /pow. tłumacki/ - zm. 11 lutego 1934 r. w Warszawie.

Urodzony w rodzinie ormiańskiej. Ukończył gimnazjum w Stanisławowie, gdzie kontynuował naukę w c.k. seminarium nauczycielskim męskim. Nie ukończył go jednak, decydując się na karierę wojskową – mając 22 lata wstąpił w szeregi armii austriackiej, gdzie służył aż do 1918 r. Początkowo ukończył 2-letnią szkołę dla oficerów zawodowych w Wiedniu oraz 8-miesięczny kurs przeznaczony dla oficerów sztabowych. W c.k. armii zdobywał kolejne awanse: 1886 r. na chorążego, 1913 r. na majora, 1915 r. na podpułkownika i 1918 r. na pułkownika. Służył m.in. jako oficer sztabowy m.in. w 19 Pułku Piechoty Landwehry, a na początku I wojny światowej mieszkał we Lwowie. Za swoją działalność był odznaczony m.in. Wojskowym Medalem Zasługi, Orderem Franciszka Józefa 3 klasy.

Pod koniec wojny służył w batalionie zapasowym 20. pułku piechoty w Tarnowie. Rankiem 31 października 1918 r., jako najstarszy stopniem Polak, objął stanowisko komendanta polskiej załogi miasta Tarnowa (pierwszego garnizonu, który znalazł się całkowicie w polskich rękach po okresie zaborów) i wstąpił w szeregi Wojska Polskiego. Od czerwca 1919 r. pełnił różne funkcje wojskowe w Warszawie. Był m.in. członkiem komisji ds. opracowania regulaminu dyscyplinarnego WP, członkiem Rady Wojennej, kierownikiem i członkiem komisji rehabilitacyjnej Oddziału V Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa. W maju 1921 r. przeniesiony został w stan spoczynku, a w roku następnym otrzymał stopień tytularnego generała brygady.

Często bywał w Krakowie i Krynicy. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w kw. 209.